Dokumentalny 2009

Poszła prać ubrania nad rzekę – jak co dzień. Żołnierze często przynosili swoją brudną odzież i żądali, by kobiety się nią zajęły. Tym razem zjawiło się trzech – byli agresywni, a odmowa tylko ich rozjuszyła. Zatkali jej usta szmatą, a potem każdy z nich ją zgwałcił. Młoda dziewczyna o dziecięcej twarzy spuszcza oczy na wspomnienie tych wydarzeń. W kamerę nie chce patrzeć również Alain Kasharu, były żołnierz, inny bohater tej historii. Takich jak oni jest w Kongo niemało. Od 1996 roku to środkowoafrykańskie państwo jest nękane nieustannymi konfliktami. Jednak przemoc zbrojna to tylko jedna strona tej dramatycznej rzeczywistości. Drugą są brutalne gwałty i rozboje na tle seksualnym dokonywane często na kobietach z podbijanych miejscowości, w których stacjonuje armia i rebelianci z licznych organizacji wojskowych. Przemoc seksualna staje się wojenną bronią i strategią. Społeczność dotknięta rozłamem i biedą boryka się z wieloma problemami, a ten wydaje się jednym z bardziej złożonych. Agresja szukająca ujścia, demoralizacja w jednostkach militarnych, trudna pozycja kobiet i różnice społeczne, łączą się niczym w tyglu tworząc wybuchową, pełną napięć mieszankę.

Nikaraguańscy robotnicy pracujący na plantacjach bananów w Chinandega wypowiadają sądową wojnę koncernowi Dole Food Corporation. Oskarżają firmę o używanie zabronionych środków chemicznych, które spowodowały w ich społeczności śmiertelne choroby i przypadki bezpłodności. Zdeterminowanych Nikaraguańczyków reprezentuje przed amerykańskim sądem prawnik z Los Angeles, Juan „Accidentes” Dominguez, znany jako specjalista od odszkodowań powypadkowych. Dla Domingueza to największa sprawa w jego życiu. Jest ona przełomowa również dla całego systemu prawnego – po raz pierwszy amerykański koncern został oskarżony przed sądem w Stanach Zjednoczonych przez pracowników ze swoich zagranicznych farm (wcześniejsze sprawy kończyły się ugodą). Stawką jest przyszłość robotników i ich rodzin, ale także oblicze globalnego biznesu. Sukces Domingueza oznaczałby nie tylko pociągnięcie do odpowiedzialności oskarżonej korporacji. Otworzyłby również amerykańskie sądy przed innymi ofiarami amerykańskich koncernów.

„Pomarańcze z Jaffy” od przeszło stu lat podbijają cały świat. Ale film Eyala Sivana nie jest historią pochodzących z Palestyny owoców cytrusowych. Opowieść o pomarańczach jest przyczynkiem do opowiedzenia historii kraju i zamieszkujących go ludzi: Żydów i Arabów. W wypowiedziach palestyńskich i izraelskich historyków, artystów i ludzi związanych od lat z hodowlą cytrusów przewijają się wspomnienia i mity. Towarzyszą im fragmenty archiwalnych filmów, obrazy i fotografie - dokumenty przeszłości, ale też odbicie zachodnich wyobrażeń związanych z „Ziemią Świętą” i „Orientem”. Bo Palestyna już w połowie XIX wieku była jednym z najczęściej fotografowanych miejsc na świecie.

„Nazywam się Doron. Mam firmę produkującą dzieci” – tak przedstawia się jeden z bohaterów „Google Baby”. Kiedyś skorzystał wraz ze swoim partnerem z dobrodziejstw współczesnej medycyny, umożliwiającej sztuczne zapłodnienie. Już jako szczęśliwy ojciec małej Talii, postanowił pomóc innym homoseksualnym parom w realizowaniu marzeń o posiadaniu dzieci. W warunkach globalnego kapitalizmu i błyskawicznego rozwoju medycyny, biznes Dorona prosperuje znakomicie. Ponieważ w jego rodzinnym Izraelu mrożenie zarodków jest nielegalne, wysyła je pocztą kurierską do USA, gdzie zajmują się nimi specjalistyczne laboratoria. Stamtąd trafiają do Indii, gdzie inne laboratoria umieszczają je w ciałach profesjonalnych surogatek. Cały proces jest kontrolowany za pomocą Internetu – Doron czułym głosem informuje zatroskanych rodziców o miejscu, gdzie aktualnie znajdują się ich plemniki.

Krzysztof Komeda, lekarz, pianista jazzowy, kompozytor, kołysanką z Dziecka Rosemary Polańskiego otworzył własną kartę w historii muzyki filmowej. Melodyjne, często melancholijne dźwięki wydają się doskonałym podkładem muzycznym do jego własnego dramatycznego życiorysu. Komeda to symbol artystycznej opozycji w komunistycznej Polsce lat 50. i 60. Wyjechał do Ameryki, która dla artysty zza Żelaznej Kurtyny była przestrzeni wolności. Ale w roku 1969 uległ tragicznemu wypadkowi i zmarł będąc u szczytu kariery w wieku zaledwie 37 lat. Esej filmowy Komeda - muzyka życia to refleksja na temat muzyki filmowej Komedy, odniesień do jego biografii, a także na temat ludzkich postaw w czasach społecznych, politycznych i kulturowych zmian, oraz o pracy i exodusie polskich artystów w latach 50. i 60.

Niewiarygodna historia Pablo Escobara, szefa kolumbijskiego kartelu narkotykowego, po raz pierwszy opowiedziana przez jego syna Sebastiana i wdowę po nim Marię Isabel Santos. Potomek Escobara opowiada o swoim nadzwyczajnym dzieciństwie, dorastaniu przy ojcu, którego kochał mimo wiedzy, że jest kolumbijskim wrogiem numer jeden. Mówi o czasach nieprzeciętnego luksusu i ekstrawagancji, oraz o ucieczkach. Wraz z wdową ujawniają prywatne i długo ukrywane dokumenty. Jest to również historia o dwóch najwybitniejszych ofiarach Escobara, będących jednymi z setek zabitych przez niego w latach osiemdziesiątych - Ministrze Sprawiedliwości i polityku, który miał zostać wybrany na Prezydenta Kolumbii - opowiedziana przez ich synów. Sebastian stara się przerwać cykl zemsty i zabójstwa poprzez pojednanie się z synami ofiar ojca.

Film przedstawia życie pod taflą oceanów w egzotycznych i odległych wodach w rejonie m.in wysp trójkąta koralowego w Papui Nowej Gwinei i Indonezji. Widz będzie miał okazję przeżyć bezpośrednie spotkanie z tajemniczymi mieszkańcami oceanów.

William Kunstler lubił zmieniać rzeczywistość, stawiać czoła światu, co przypuszczalnie uczyniło go jednym z najbardziej znanych prawników amerykańskich XX wieku, a z pewnością – według New York Timesa – najbardziej znienawidzonego i, paradoksalnie, najmocniej kochanego. Dokument zrealizowany prze jego dzieci ukazuje różne okresy z życia ich ojca. Poprzez walkę o prawa cywilne dla Martina Luthera Kinga, reprezentowanie rdzennych mieszkańców po tym jak zajęli Wounded Knee w proteście przeciwko łamaniu indiańskich praw traktatowych, osób odpowiedzialnych za bunt w więzieniu Attica, do bronienia morderców, gwałcicieli i szefów mafii. Osobisty stosunek twórców nie powoduje jednak braku krytycyzmu...

All Tomorrow’s Parties to ogromny festiwal muzyczny, który odbywa się w Anglii (w East Sussex i Minehead) od 1999 roku. Impreza przyciąga rozmaitych twórców, których muzyka sytuuje się poza głównym nurtem – to zarówno muzycy tworzący post-rock, indie, underground hip-hop, jak i wiele innych. ATP przyciąga dziesiątki tysięcy fanów, którzy zamieszkują te same lokalizacje, co goszczący na festiwalu artyści. Od 2002 Festiwal organizuje osobne wydarzenia także w USA. Wśród jego kuratorów odnajdziemy również twórców spoza branży muzycznej m.in. Jima Jarmusha czy Matta Groeninga (autora Simpsonów). Ponad osiemdziesięciominutowy film Jonathana Caouette (firmowany również nazwiskami ekipy festiwalowej) opiera się na materiałach kręconych od pierwszej edycji festiwalu. Z ponad dwustu godzin filmów dostarczonych przez fanów imprezy, reżyser wraz z montażystą (Nick Fenton) zmontowali fascynujący dokument, który oddaje niezwykłą atmosferę koncertów, półprywatnych rozmów z uczestnikami i artystami oraz wydarzeń towarzyszących ATP Festival. Już od pierwszych ujęć film porywa rytmem dźwięków i obrazów, a całość zadziwia narracyjną płynnością i spójnością. W pulsujących kadrach dokumentu stajemy się uczestnikami wielkiego muzycznego święta.